طرح امنیت اخلاقی از روز سه شنبه با همت دوباره نیروی انتظامی کشور آغاز شد.طرحی که همه می دانند ناجا با وجود برخی بی مهری ها و عدم همکاری ها، پای در راه اجرای آن نهاده و یک تنه در عرصه خطیر ارتباط مستقیم یک دستگاه حاکمیتی با بدنه اجتماع، وارد صحنه شده است.
طرح امنیت اخلاقی اگر آنطور که باید مورد توجه مسئولان ناجا قرار گیرد آنگاه می توان انتظار داشت دورنمایی داشته باشد که دستاوردهای آن بسیار تا بسیار بیش از حدّ تصوّر باشد.در واقع شاید چندان خواسته بزرگی نباشد اگر انتظار داشته باشیم که ناجا به طرح های امنیت اخلاقی اش به عنوان یک دانشگاه عمومی نگاه کند.دانشگاهی که با ابزار قانون، به عنوان رکن نظم دهنده به هر جمع انسانی، می تواند تک به تک اعضای جامعه را در توجه به ارزش ها، اصول و قوانین مواظبت کند و حتی با تذکرات پندآموز خود، راه را بر فراهم شدن زمینه هنجارشکنی ها ببندد.
اما باید گفت که نگاه پندآموزانه به طرح امنیت اخلاقی و خواست اینکه این طرح تبدیل به یک دانشگاه عمومی بشود، ابزار و لوازمی نیاز دارد که اگر در کنار اجرای طرح نباشد، زمان دسترسی به ماهیت متعالی آن را طولانی می سازد.نیروی انتظامی کشورمان، طرح امنیت اخلاقی را با پرسنلش اجرا می کند. در اینجا باید گفت که اگر قرار است نگاه ها به این طرح مطلوب، نگاه هایی آرمان خواهانه باشد لازم است که عملکردها در این طرح نیز بر مبنای اصول و با تکیه بر اصل پندآموزی و انذار باشد.
به نظر می رسد ناجا می تواند با ارائه ساز و کارهایی که به نوعی تضمین کار محسوب می شوند، از بروز تنش در روند انجام وظایف پرسنل این طرح و شکل گیری برخوردهایی بین مردم با پلیس که به هیچ وجهی نمی توان از آن دفاع منطقی داشت، جلوگیری کند.
مثلاً شاید این انتظارات لطیف چندان دور از ذهن نباشد که مردم دوست داشته باشند مأمورانی را در طرح امنیت اخلاقی مشاهده کنند که اول از همه از ظاهری بسیار مطلوب و شایسته یک مأمور پلیس با رسالت فرهنگی برخوردارند و همچنین طرز برخورد همواره مودبانه و ناشی از عمق توجیه و دانش مأموران عملگر در این طرح نیز می تواند از جمله لوازم مقوّم آن باشد.
البته از دیگر سو، مسائلی نیز هستند که باید برای موفقیت طرح امنیت اخلاقی، آنها را نه در عملکرد ناجا که در فرهنگسازی و عمل رسانه ها و البته سایر مسئولان جستجو کرد.به طور مثال نکته ظریفی وجود دارد مبنی بر اینکه بر اساس یک فرهنگ غلط در کشور ما، اعتراض به مأموران پلیس به صورت یک سنت رایج و البته غلط همواره مرسوم بوده است.این در حالیستکه هیچ منطقی این امر را قبول ندارد که مأمور پلیس بخواهد برای اعمال قانون، بیش از حد تعیین شده در خود قانون، توضیح بدهد و یا بدتر از آن با افراد مختلف وارد جرّ و بحث بشود.
این نکته ایست که جدای از ضرورت توجه مأموران محترم انتظامی به آن، مراکز سیاست گذار فرهنگی نیز باید همانگونه که در زمینه هایی مثل ترافیک برنامه ریزی فرهنگی انجام می دهند، برای سیاست گذاری در مورد آن نیز اهتمام لازم را داشته باشند. زیرا مسئله تسهیل در اعمال قانون، نکته ایست که در صورت جاری و ساری شدن آن، برکات بسیاری به ویژه در بحث امنیت روانی، نصیب جامعه و حاکمیت خواهد کرد.
با تمام آنچه که گفته شد اما هر ذهن آگاهی می داند که تماس مستقیم برخی از دستگاه های اجرایی یک کشور با بدنه مردم همواره سبب ایجاد مقولاتی است که رتق و فتق آنها نیاز به مدیریت مطلوب و از همه مهمتر پیش بینی صحیح شرایط است.و آنچه که در اجرای طرح امنیت اخلاقی و در وهله اول پیش بینی می شود این است که نیروی انتظامی ما با درایت مسئولان آن می تواند با یک مدیریت صحیح و توانمند در امر نحوه تعامل مأموران عملگر در طرح امنیت اخلاقی با مردم و شهروندانی که گاهی نیاز به تذکر دارند؛ کاری مثل ایجاد امنیت اخلاقی را به کارستان تبدیل کند و در نهایت از اجرای این طرح پرحاشیه، در ذهن عموم مردم، دانشگاهی را بسازد که استادان آن، در نیروی انتظامی کشورمان پرورش یافته اند.

منبع: / سایت خبری / الف ۱۳۹۰/۴/۱