ازسوي دايره المعارف فلسفي استنفورد:
مدخل "عرفان گرايي" منتشر شد
مدخل " عرفان گرايي" تأليف جروم گلمن استاد فلسفه دانشگاه بن گورين در شهر نگف از سوي دايره المعارف فلسفي استنفورد منتشر شد.

به گزارش خبرنگار گروه دين و انديشه خبرگزاري "مهر"۲۴ آبان ۱۳۸۳، اصطلاح "عرفان گرايي" از واژه اي يوناني به معناي درونگرايي مي آيد. در جهان يوناني ، عرفاني بودن به آيينهاي ديني رمزي و دروني اشاره  مي كند. در قرون وسطا و بخصوص اوان شكل گيري آن دوران، اين اصطلاح به تفسيرهاي تمثيلي پنهان كتاب مقدس و حضورهاي ناپيدا چون حضوري كه حضرت مسيح در عشاي رباني دارد دلالت مي كند. پس از اين دوران بود كه عرفان گرايي به معناي الهيات عرفاني نيز به كار رفت و اين البته به معناي تجربه مستقيم امر قدسي بود. به صورت نوعي عارفان ، خواه متأله باشند يا نباشند، تجربه عرفاني خودشان را بخشي از  مسئوليت بزرگتر كه همان تحول انساني باشد در نظر مي گيرند و نه هدف نهايي . بنابراين "عرفان گريي" را بايد مجموعه اي از فعاليتها، مباحثات ، متون، نهادها ، سنتها و تجربياتي به شمار آورد كه هدفش تحول و تكامل آدمي است و طبيعتا اين عرفان گرايي در سنتهاي گوناگون به صورتهاي متفاوتي تعريف مي شود.

در جهان جديد و تحت تأير كتاب معروف ويليام جيمز " انواع تجربه ديني" رويكردي جديد و مجدد نسبت به تجربيات عرفاني صورت گرفت. فيلسوفان درصدد برآمدند مشخص كنند تجربيات عرفاني تا كجا متعلق به فرهنگ و زبان خاص هستند و از كجا به بعد ميان هم? انسانها مشترك هستند. بنابراين مدخل "عرفان گرايي" بيبشتر به مضامين و روشهايي مي پردازد كه فيلسوفان  در قبال عرفان در پيش گرفته اند.