روایاتی از امام صادق (ع)
پیروان ما پرهیزگار و در پرستش پروردگار کوشا، باوفا، امانت دار و کنارگیر از دنیایند. پنجاه و یک رکعت نماز در روز و شب به جای می آورند و شبها را بیدار و روزها را روزه دارند. زکات دارایی خود را می دهند و حج خانه خدا می کنند و از هر ناشایستی دوری می نمایند.
دروغ می گوید آن که گمان دارد از پیروان ماست و به جز ما تمسک می جوید.
کسی که به درستی و از بن دندان «لا اله الا الله» گوید، به بهشت داخل می گردد و هنگامی که «لا اله الا الله» را درست و از ته دل گفته که با گفتن او دیگر گرد حرام نگردد.
پیروان علی (ع) مهربان و دانشمند و دارای گذشت اند. به ترک زیادی دنیا شناخته می شوند. پس در کتارهای خود پرهیزگاری و کوشش در مجاهده با نفس را پیش گیرند.
پیروان ما کسانی هستند که صدایشان کوتاه است و از گوششان نمی گذرد و کینه آنها از دستهایشان رد نمی گردد {او به دیگری برخورد نمی کند} کار خود را بر دیگران بار نمی کنند. پیروان ما در زندگی سبک بال هستند. آنها در دارایی شان برای دیگران حقی معلوم کرده اند و با یکدیگر انس می گیرند.

مهر پیامبر (ص)
ابوالحسن (ع) می فرماید: آن که با پیروان ما ستیزه کند، با ما ستیزه کرده و هر که با آنان مهر ورزد با ما مهر ورزیده است، چون آنان از خمیره ما آفریده شده اند. کسی که آنها را دوست داشته باشد، از ماست و کسی که دشمن ایشان باشد، از ما نیست.
پیروان ما به روشنایی ما نمی نگرند و در رحمت ما می گردند و با بخشش ما رستگارند.
اگر یکی از پیروان ما رنجور شود، ما هم به ناخوشی او رنجور می شویم و چون اندوهناک گردد ما هم اندوهناک می گردیم و به سرور او ما هم مسرور می شویم. اگر یکی از آنان وامی از خود به جا گذارد دادن آن وام بر ماست و چون دارای از او باقی بماند از تبار اوست.
پیروان ما نمازگزارانند و حج خانه خدا کنند. روزه های ماه مبارک رمضان را می گیرند و خاندان پیغمبر خویش را مهر ورزند و از دشمنانشان بیزاری جویند.
اینان پرهیزگارند و به آیین خود باور دارند.

امینان امت
امام باقر (ع) می فرماید: آیا کسی تنها به این که بگوید که خاندان پیغمبر رادوست دارم، دلخوش بوده و خود را از پیروان ما می پندارند؟ به خدا سوگند پیروان ما کسانی هستند که از خدا بترسند و فرمانبری او را پیشه خود قرار دهند. آنان به فروتنی و ترس از خداوند و امانت داری و زیادی یاد خدا کردن و روزه و نماز به جای آوردن و نیکی به پدر و مادر کردن و رسیدگی به همسایگان درویش، وام داران و یتیمان نمودن و راستگویی، خواندن قرآن و زبان از عیوب مردم بازداشتن شناخته می شوند. اینان امینان ملت خود هستند. آیا برای مرد همین بس است که بگوید: علی (ع) را دوست دارم و نزدیکی به او را می جویم! اگر او بگوید: پیغمبر خدا (ص) را که از علی (ع) والا مقام تر است، دوست دارم و روش زندگانی او را سرمشق خود قرار ندهد و کارهای او را پیروی ننماید، این دوستی هیچ بهره برای او نخواهد داشت. از خدا بپرهیزید و آنچه را که خدا فرمان داده به کار بندید.
بین خداوند و آفریدگانش خویشی نیست. دوست دارترین و پر ارج ترین مردم به نزد پروردگار، پرهیزگارترین آنهاست. همان کسی که از کارهای پیشوایان دین پیروی می نماید.
بنده به خدا جز به فرمانبرداری از او نزدیک نخواهد شد.
تنها به گفتن این که با مایید، از آتش رهایی نخواهید یافت و بر خداوند حجتی ندارید. هر که فرمانبر خدا باشد، او دوست ما و با ما است و کسی که فرمان خدا را نبرد، دشمن ماست و دوستی ما جز با کار و پرهیزگاری به دست نمی آید.

اراده گناه یا صواب؟
از امام کاظم (ع) پرسش شد از دو فرشته که بر انسان گماشته شده، آیا هنگامی که بنده ای اراده گناه یا صواب کند، می دانند؟
حضرت فرمود: آیا بوی بد و بوی خوب در پیش تو یکسان است؟ عرض شد: نه.
فرمود: هنگامی که بنده، اراده کار خیر می کند، از او بوی خوش بلند می شود و فرشته راست به دیگری می گوید، دست نگهدار که این بنده به کار نیک همت گماشته و هنگامی که آن کار را انجام داد، زبان او قلم برای نوشتن و آب دهانش مرکب خواهد شد و برایش ثبت خواهد نمود و وقتی که به کار زشت، همت گمارد، بوی بد از او برخواهد خاست و فرشته چپ خواهد گفت: بایست که این بنده به کار بد اراده کرده و چون به جا آورد، زبان او قلم و آب دهانش مرکب خواهد شد و گناه را یادداشت خواهد کرد.

بالهای هراس
محمد حنیفه گوید: پس از جنگ جمل چون امیرالمومنین (ع) به بصره رفت، احنف پسر قیس طعامی تهیه نمود و به سوی امیرالمومنین (ع) و یارانش پیام فرستاده و دعوت نمود.
حضرت پذیرفت و به او احنف فرمود: یاران مرا پیش خوان، گروهی خاشع وارد شدند که پوستشان خشک شده و پژمرده شده بودند.
احنف عرض کرد: یا امیرالمومنین (ع) چرا اینها بدین گونه اند؟ از کمبود مواد غذایی یا از ترس جنگ چنین حالی به آنان دست داده است؟
امیرالمومنین (ع) فرمود: یا احنف! خداوند گروهی را که از ترس غافلگیر شدن و فرا رسیدن روز رستاخیز از دنیا کناره گیری کرده و سرگرم بندگی پروردگارشان شده اند، دوست دارد. آنها به عین الیقین در این دنیا قیامت را دیدار کرده اند، پیش از آن که فرا رسد و جان خود را به کوشش واداشتند و چون بامداد روز رستاخیز را به یاد می آورند، پیش خود مجسم می کنند، آفریدگانی را که از آتش خارج می شوند و همگی بر نزد خدای خود گردآمده و کارنامه در آشکار باز می شود و گناهان آنها رسوایی به بار می آورد. نفس هایشان از زیادی رنج کشیدن مانند سیلاب روان می شوند و یا این که دلهای آنان به بالهای هراس به پرواز درآمده و خرد از سیر آنها می پرد و...

منبع:  سایت  ای رسانه ۱۳۸۵/۰۶/۱۹