پارسای داخل کشور کارشناسی ارشد 1395
پدیدآور: مریم حاجی قوامی 
استاد راهنما: حمیدرضا افشار
دانشگاه هنر تهران

چکیده

ساختارگرایی اجتماعی طبق تعریف برژر و لاکمن نظریه ای است که معتقد است ، واقعیت به شکلی اجتماعی تعریف شده و در تمام گزارشات از دنیای واقعی، زمینه اجتماعی که در آن ساخت یافته اند، دخالت دارد .این رساله به بررسی و تحلیل بازنمایی اختلال روانی با رویکرد ساختارگرایی اجتماعی پرداخته است. برای مطالعه این بازنمایی از تصورات کلیشه ای و شمایل هایی که توسط ویلسون،نرن، لورز و سایرین استخراج شده ، استفاده گردیده است.سپس بازنمایی سینمایی اختلال روانی از طریق شناسایی و تحلیل شمایل ها و تصورات کلیشه ای آن، در سینمای ایران و با تمرکز بر آثار داریوش مهرجویی به عنوان مطالعه موردی تحت بررسی قرار گرفته است. چارچوب نظری و الگوی این تحقیق شامل پروژه ساندر گیلمن در سال 1982 درباره دیوانگی در هنرهای تجسمی ،پژوهش لورز ، فلمینگ و منول درباره بازنمایی اختلالات روانی در هالیوود و نظریات پاتریک فیوری درباره سینما، دیوانگی و دیگری می باشد. هدف از این پژوهش کیفی، رسیدن به درکی عمیق تر از تجسم رسانه ای اختلال روانی به عنوان سازه ای اجتماعی است . چراکه تحلیل این بازنمایی و شناسایی کنش ها و عقایدی که توسط جامعه با برچسب اختلال روانی مورد طرد قرار می گیرند، برای هر جامعه ای ضروری است. نتیجه این رساله حاکی از آن است که از بارزترین گرایشات آشکار شده ، میل به تصویر کردن دیگری جامعه ایران در قالب دیوانه است. در واقع از دیوانگی به عنوان مرزی ساختگی میان آنچه جامعه ایران بهنجار تعریف کرده و آنچه یادآور آشوب و عدم کنترل برای آن است، استفاده شده است. بدین معنا که اغلب ،گرایش به کنارهم قرار دادن شمایل ها و تصورات قالبی معینی در جهت انتقال پیام تفاوت و ناهنجاری به جای بازنمایی اختلال روانی معین و ارائه تفسیرهای رومانتیک و عجیب از مشکلات نوروتیک و سایکوتیک به جای بازنمایی درست و علمی به جامعه از طریق سینما وجود دارد.