پارسای داخل کشور کارشناسی ارشد 1394
موضوع: حقوق
پدیدآور: زینب ازمند
 استاد راهنما: سیدناصر سلطانی
دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس، دانشکده علوم انسانی
چکیده

آزادی کار و حق اشتغال یکی از موضوعات اساسی حقوق بشر است و اشتغال زنان از آن جهت حائز اهمیت است که از مهمترین شاخص های فرهنگی سازمان ملل متحد در تعیین درجه توسعه یافتگی کشورها محسوب می شودو ازاینرو در تحول جوامع انسانی عامل بنیادی محسوب می شود. در برنامه اول ودوم توسعه به دلایل مشکلات وبحرانهای پس ازجنگ تحمیلی به اشتغال زنان هیچ اشاره ای نشده بودو نگاه برنامه ریزان معطوف امرسازندگی کشور بود اما در برنامه های بعدی این امر امیدوار کننده بوده است. اوج اهمیت و احترام به زنان یک کشور را می توان در نگاه حمایتی مقنن به حقوق زنان آن کشور نظاره کرد. درقانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و قانون کار به حق اشتغال زنان باذکر مقررات حمایتی اشاره شده است. از جمله منع کار شبانه زنان و حمایت از سلامتی زنان کارگر در مقابل آثارناشی از اشتغال درکارهای سخت، خطرناک و زیان آور. میتوان گفت قانون کارایران در این زمینه تقریبا سیر مشابهی را در راستای اصول بین المللی گذرانده است اما گاها" دیده شده موانع حقوقی و غیرحقوقی چون نگرش مرد سالارانه و نگاه جنسیتی به زنان علاوه برنادیده گرفته شدن نقش آنان در برنامه ریزی های خرد و کلان کشور باعث نابرابری کار برای زنان از نظر استخدام ودستمزد و امکان ارتقا شغلی به سطوح بالاتر شده است. قوانین شغلی مندرج در اسناد بین المللی از جمله مقاوله نامه های سازمان بین المللی کاربالاترین و بهترین معیار به منظور نقد و بررسی وضعیت اشتعال زنان محسوب می شودکه در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین روش تحقیق بیشتر تحلیلی _توصیفی است از سوی دیگر روش جمع آوری اطلاعات و مطالب روش کتابخانه ای خواهد بود .هدف از این روش بررسی آزادی کاروحق اشتغال زنان در نظام حقوقی ایران و نتایج برنامه های اول تاپنجم توسعه نسبت به پدیده اشتغال زنان خواهد بودو جایگاه اشتغال زنان در قانون اساسی و برنامه های پنج گانه توسعه بصورت مقایسه ای واکاوی خواهد شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهدکه زنان ایرانی فاصله زیادی با موقعیت هایی که باید داشته باشند دارندو از لحاظ سلسه مراتب شغلی به مراتب پائین تر ازمردان قراردارند یکی از علل آن را میتوان در نان آور بودن مردان وتبعیض جنسی دانست. علیرغم اینکه منع تبعیض جنسی دراساسنامه و مقاوله نامه شماره 111 سازمان بین المللی کارمورد تاکید قرارگرفته ودولت ایران نیز به آن ملحق شده است اما نمیتوان بطورکلی منکر تاثیرآن در سهم زنان از اشتغال شد.