سندرم استکهلم نوعی پاسخ روانشناختی است که در آن قربانی یک وضعیت تهدیدآمیز، مانند گروگان‌گیری، نسبت به مهاجم خود احساس همدلی و همدردی پیدا می کند. این احساسات اغلب با ترس و ناامیدی همراه است، و قربانی ممکن است شروع به باور کند که مهاجم او را از آسیب یا مرگ محافظت می کند. در برخی موارد، قربانی ممکن است حتی از مهاجم خود دفاع کند یا با او همکاری کند.
سندرم استکهلم برای اولین بار در سال 1973 پس از یک سرقت بانک در استکهلم سوئد توصیف شد. در این حادثه، چهار کارمند بانک به مدت شش روز توسط یک زندانی فراری به گروگان گرفته شدند. در طول این مدت، گروگان‌ها با گروگان‌گیر خود پیوند عاطفی عمیقی برقرار کردند و حتی از او در برابر پلیس دفاع کردند.
محققان هنوز به طور کامل درک نمی کنند که چرا سندرم استکهلم رخ می دهد. با این حال، چندین نظریه وجود دارد که این پدیده را توضیح می دهد. یک نظریه این است که سندرم استکهلم نوعی سازوکار دفاعی است که به قربانی کمک می کند تا با وضعیت استرس زا کنار بیاید. در این نظریه، قربانی شروع به باور می کند که مهاجم او را دوست دارد و از او محافظت می کند، که این امر به او کمک می کند تا احساس امنیت و کنترل بیشتری داشته باشد.
نظریه دیگر این است که سندرم استکهلم نتیجه تأثیرات روانی گروگان‌گیری است. در این نظریه، قربانی ممکن است شروع به باور کند که مهاجم او را درک می کند و به او اهمیت می دهد. این امر به قربانی کمک می کند تا احساس تنهایی و انزوا را کاهش دهد.
هیچ درمانی قطعی برای سندرم استکهلم وجود ندارد. با این حال، درمان های روانشناختی می توانند به قربانیان کمک کنند تا با عواقب روانی گروگان‌گیری کنار بیایند. این درمان ها ممکن است شامل درمان شناختی رفتاری (CBT)، درمان بین فردی (IPT) یا درمان روانکاوی باشد.
در اینجا چند نکته برای مقابله با سندرم استکهلم وجود دارد:

به یاد داشته باشید که این یک واکنش طبیعی به یک وضعیت استرس زا است.
با کسی که به او اعتماد دارید در مورد احساسات خود صحبت کنید.
از حمایت خانواده و دوستان خود استفاده کنید.
در صورت لزوم، از کمک یک متخصص بهداشت روان استفاده کنید.

اگر شما یا کسی که می شناسید قربانی گروگان‌گیری شده اید، مهم است که به یاد داشته باشید که این یک تجربه بسیار استرس زا است و ممکن است عواقب روانی طولانی مدت داشته باشد. مهم است که از حمایت دیگران استفاده کنید و در صورت لزوم از کمک یک متخصص بهداشت روان استفاده کنید.