رشد شهرگرایی یکی از روندهای مهم در قرن بیستم و بیست و یکم بوده است. این روند منجر به افزایش جمعیت شهرها و گسترش آنها شده است.
رشد شهرگرایی می تواند تأثیرات مختلفی بر احساس تعلق محله ای داشته باشد. از یک سو، می تواند منجر به کاهش احساس تعلق محله ای شود. در جوامع روستایی، مردم اغلب یکدیگر را می شناسند و با هم تعامل دارند. این امر منجر به احساس تعلق و اعتماد می شود. با این حال، در شهرهای بزرگ، مردم اغلب با افراد غریبه احاطه می شوند. این امر می تواند منجر به احساس تنهایی و بیگانه شدن شود.
از سوی دیگر، رشد شهرگرایی می تواند منجر به افزایش احساس تعلق محله ای شود. در شهرهای بزرگ، مردم فرصت بیشتری برای تعامل با یکدیگر دارند. این امر می تواند منجر به ایجاد روابط اجتماعی قوی تر و احساس تعلق بیشتر به محله شود.
در نهایت، تأثیر رشد شهرگرایی بر احساس تعلق محله ای به عوامل مختلفی بستگی دارد. این عوامل شامل عوامل جمعیتی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است.
در اینجا برخی از عواملی که می توانند تأثیر مثبتی بر احساس تعلق محله ای در شهرهای بزرگ داشته باشند، آورده شده است:

ساختار اجتماعی: در شهرهایی که ساختار اجتماعی قوی تری دارند، مردم بیشتر با یکدیگر آشنا هستند و با هم تعامل دارند. این امر می تواند منجر به افزایش احساس تعلق محله ای شود.
تنوع فرهنگی: در شهرهایی که تنوع فرهنگی بیشتری وجود دارد، مردم با افراد از فرهنگ ها و پیشینه های مختلف روبرو می شوند. این امر می تواند منجر به افزایش تحمل و مدارا شود و احساس تعلق محله ای را تقویت کند.
امکانات محلی: در شهرهایی که امکانات محلی بیشتری وجود دارد، مردم بیشتر به محله خود وابسته هستند. این امر می تواند منجر به افزایش احساس تعلق محله ای شود.

شهرداران و سایر سیاست گذاران می توانند با اتخاذ سیاست هایی که احساس تعلق محله ای را تقویت می کنند، به بهبود کیفیت زندگی در شهرهای بزرگ کمک کنند. این سیاست ها می تواند شامل موارد زیر باشد:

حمایت از برنامه های محلی که به مردم کمک می کند یکدیگر را ملاقات کنند و با هم ارتباط برقرار کنند.
ترویج تنوع فرهنگی و تسامح در شهرها.
سرمایه گذاری در امکانات محلی که مردم را به محله خود جلب می کند.