اختلال شخصیت وابسته (DPD) یک اختلال شخصیتی است که با وابستگی شدید به دیگران و ترس از تنهایی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به DPD اغلب به دیگران برای تأیید، حمایت عاطفی و تصمیم‌گیری تکیه می‌کنند. آنها همچنین ممکن است در برقراری روابط سالم مشکل داشته باشند و در برابر سوء استفاده یا استثمار آسیب‌پذیر باشند.
خودکارآمدی به باور فرد در توانایی خود برای انجام موفقیت‌آمیز یک کار یا وظیفه اشاره دارد. مشکلات بین فردی به چالش‌هایی در روابط اشاره دارد که می‌تواند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد.
تحقیقات نشان داده‌اند که درمان‌شناختی - تحلیلی (TA) می‌تواند در بهبود خودکارآمدی و مشکلات بین فردی زنان دارای اختلال شخصیت وابسته موثر باشد. TA یک رویکرد درمانی است که بر شناسایی و تغییر الگوهای ناکارآمد تمرکز دارد. این رویکرد می‌تواند به زنان مبتلا به DPD کمک کند تا:

فهم بهتری از خود و نیازهای خود داشته باشند.
محدوده‌های خود را تعیین کنند و آنها را حفظ کنند.
اعتماد به نفس خود را در روابط تقویت کنند.

یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، اثربخشی TA را بر خودکارآمدی و مشکلات بین فردی زنان دارای اختلال شخصیت وابسته بررسی کرد. در این مطالعه، 30 زن مبتلا به DPD به صورت تصادفی در گروه آزمایش (TA) یا گروه کنترل (انتظار) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسه TA شرکت کرد، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد.
نتایج نشان داد که زنانی که در TA شرکت کردند، در مقایسه با زنان گروه کنترل، افزایش قابل توجهی در خودکارآمدی و کاهش قابل توجهی در مشکلات بین فردی خود نشان دادند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که TA می‌تواند یک درمان موثر برای بهبود خودکارآمدی و مشکلات بین فردی زنان دارای اختلال شخصیت وابسته باشد.
علاوه بر TA، سایر درمان‌های روانشناختی نیز می‌توانند در بهبود خودکارآمدی و مشکلات بین فردی زنان دارای اختلال شخصیت وابسته موثر باشند. این درمان‌ها عبارتند از:

رفتار درمانی شناختی (CBT): CBT یک رویکرد درمانی است که بر شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتاری ناکارآمد تمرکز دارد.
درمان پذیرش و تعهد (ACT): ACT یک رویکرد درمانی است که بر افزایش انعطاف‌پذیری و پذیرش فرد تمرکز دارد.
درمان گروهی

انتخاب درمان مناسب برای زنان دارای اختلال شخصیت وابسته باید بر اساس شرایط فردی آنها و ترجیحات آنها انجام شود.