همانطور که اشاره کردید، به تصویر کشیدن نادرست معلولان در رسانه‌ها، چه از طریق ترحم و چه از طریق اغراق، می‌تواند پیامدهای منفی متعددی داشته باشد. در اینجا به برخی از این پیامدها می‌پردازیم:
اطلاع‌رسانی نادرست: به تصویر کشیدن کلیشه‌ای و اغراق‌آمیز معلولان، تصورات غلطی را در مورد آنها در بین عموم مردم ایجاد می‌کند. این امر می‌تواند منجر به تبعیض، عدم درک و حتی سوء رفتار با افراد دارای معلولیت شود.
تقویت نگرش‌های منفی: ترحم و اغراق می‌تواند نگرش‌های منفی را نسبت به معلولان تقویت کند. به عنوان مثال، به تصویر کشیدن افراد دارای معلولیت به عنوان افرادی بی‌تفاوت و نیازمند کمک دائمی، می‌تواند حس استقلال و عزت نفس آنها را از بین ببرد.
ایجاد انتظارات غیرواقعی: اغراق در توانایی‌های افراد دارای معلولیت می‌تواند انتظارات غیرواقعی در مورد آنها ایجاد کند. این امر می‌تواند منجر به ناامیدی و سرخوردگی هم برای افراد دارای معلولیت و هم برای اطرافیانشان شود.
نادیده گرفتن مسائل اجتماعی: تمرکز بیش از حد بر داستان‌های فردی و احساسی در مورد معلولیت، می‌تواند مسائل اجتماعی و ساختاری که افراد دارای معلولیت با آنها روبرو هستند را نادیده بگیرد. این امر می‌تواند منجر به عدم اقدام برای رسیدگی به این مسائل شود.
راهکارهایی برای تغییر:
برای مقابله با این چالش‌ها، می‌توان اقدامات مختلفی انجام داد:

حمایت از تنوع در رسانه‌ها:  به نمایش گذاشتن داستان‌ها و تجربیات متنوع افراد دارای معلولیت در رسانه‌ها می‌تواند به افزایش درک و آگاهی عمومی کمک کند.
ترویج گزارش‌دهی دقیق:  خبرنگاران و سردبیران باید آموزش‌های لازم را برای گزارش‌دهی دقیق و اصولی در مورد معلولیت ببینند.
استفاده از زبان مناسب:  از به کار بردن زبان تبعیض‌آمیز و کلیشه‌ای در مورد معلولیت باید خودداری شود.
حمایت از افراد دارای معلولیت در صنعت رسانه:  ایجاد فرصت‌های برابر برای افراد دارای معلولیت در تمام جنبه‌های صنعت رسانه، از جمله بازیگری، کارگردانی و نویسندگی، می‌تواند به ایجاد تصویری واقعی‌تر و اصیل‌تر از معلولیت در رسانه‌ها کمک کند.

با آگاهی از این چالش‌ها و تلاش برای یافتن راه‌حل‌های مناسب، می‌توانیم به سمت جامعه‌ای عادلانه‌تر و فراگیرتر برای همه افراد، صرف نظر از توانایی‌هایشان، حرکت کنیم.