در طول تاریخ، انسان‌ها تمایل داشتند خود را در مرکز جهان قرار دهند. این تصور از دیدگاه زمین‌مرکزی نشأت می‌گیرد، که زمانی مدل غالب درک ما از کیهان بود. با این حال، با پیشرفت علم نجوم، مشخص شد که زمین نه در مرکز منظومه شمسی، بلکه صرفاً یکی از سیارات متعدد به دور ستاره قرار دارد.

امروزه، ما می‌دانیم که کهکشان ما، کهکشان راه شیری، تنها یکی از میلیاردها کهکشان در جهان قابل مشاهده است. کهکشان‌ها در خوشه‌های کهکشانی جمع می‌شوند و خوشه‌های کهکشانی به نوبه خود ساختارهای بزرگ‌تر به نام ابرخوشه‌ها را تشکیل می‌دهند.

با توجه به وسعت عظیم و در حال انبساط جهان، مفهوم مرکز به طور کلی بی‌معنی می‌شود. هیچ نقطه‌ای در جهان وجود ندارد که بتوان آن را به عنوان مرکز مطلق تعریف کرد.

از دیدگاه هر ناظر، به نظر می‌رسد که جهان در حال انبساط از موقعیت آنها است. به عبارت دیگر، هر نقطه در جهان می‌تواند به عنوان مرکز در نظر گرفته شود، زیرا هیچ نقطه‌ای بر دیگری برتری ندارد.

بنابراین، در حالی که جهان به طور غیرقابل انکاری پهناور است، هیچ مرکز مشخصی ندارد. این مفهوم در دیدگاه زمین‌مرکزی ریشه دارد که با شواهد علمی امروزی مغایرت دارد.

دانش ما از جهان در حال تکامل است و ممکن است روزی درک ما از ماهیت فضا و زمان به طور کلی تغییر کند. با این حال، در حال حاضر، می‌توان با اطمینان گفت که جهان مرکز ندارد.