میهن بهرامی

(زاده ۱۱ تیر ۱۳۲۶ تهران – درگذشته ۳ اردیبهشت ۱۳۹۶ تهران) روانشناس، فیلمنامه‌نویس، منتقد سینمایی و نقاش

او تحصیلاتش را تا مرحله دکترای فلسفه در دانشگاه تهران ادامه داد و چندی نیز در آمریکا به‌مطالعه در زمینه مجسمه‌سازی و نقاشی پرداخت. چند کتاب برای کودکان نوشت و نقدهای ادبی و سینمایی‌اش در مجلات به‌چاپ رسید و نیز چند فیلمنامه و آثاری در مورد بهداشت روانی نوشت. از او مجموعه‌های داستان کوتاه با مایه‌های خاطره‌ای و نوستالژیک چاپ شده است: زنبق ناچین (۱۳۴۱) حیوان (۱۳۶۴) و هفت شاخه سرخ (۱۳۷۹).
او فوق لیسانس جامعه‌شناسی و فلسفه را از دانشگاه تهران گرفت و در رشته روان‌شناسی اجتماعی در دانشگاه UCLA ادامه تحصیل داد.
وی از سیزده سالگی زیر نظر استاد جعفر پتگر به‌نقاشی پرداخت و رونوشت‌های گویا و عمیقی از آثار هنرمندان بزرگ کلاسیک پدید آورد. توجه و علاقه‌اش به‌ نقاشی گل و منظره باعث شد سبکی نو - کلاسیک با ویژگی‌های خاص در این زمینه پدید آورد که بعدها در لندن مورد تحسین کارشناسان هنر قرار گرفت.
او نخستین رمانش "زنبق ناچین" را در ۱۷ سالگی منتشر کرد. نثر ادبی پربار، شورانگیز، امپرسیونیستی و ژرف اندیشانه او، واژگان زیادی از زبان محاوره سنتی شهری را وارد زبان ادبی کرد و نیز واژگان برساخته نو به‌زبان فارسی آورد. از این لحاظ، می‌توان کار او را قابل مقایسه با شکسپیر در زبان انگلیسی و دانته در زبان ایتالیایی دانست. شور و دلنشینی نوشته‌های او در کنار ویژگی‌های دیگر موجب شد از همان آغاز وارد همکاری با نشریه‌های ادبی والای روز همچون فردوسی، سخن و نگین شود.
او در زمینه نوشتن طرح و قصه برای فیلمنامه، فیلمنامه‌نویسی بسیار فعال بود و مجموعه عظیمی از نقد فیلم، تئاتر و سایر هنرهای دراماتیک پدید آورد و در حوزه روانشناسی و روانکاوی شامل ترجمه و تألیف آثار پژوهشی و نیز مشاوره‌های روان درمانی نیز فعالیت داشت. 
وی همسر فیلمساز ایرانی، محمد متوسلانی بود.