گاهی اوقات که برای چند روزی از شهر خارج شده و به دامن طبیعت می‌رویم متوجه می‌شویم که با صدایی خیلی بلندتر از معمول صحبت می‌کنیم.
واقعاً چرا اینطور می‌شود؟ و آیا صدای ما که چندین سال را در شهری مانند تهران گذرانده‌ایم این‌گونه است یا باید این‌طور باشد؟
آنچه که باید بدانیم و ثابت شده هم هست این است که همیشه برای درک صحبت‌های طرف مقابل باید صدای گفت‌وگو بالاتر از صدای زمینه محیط باشد.
وقتی در محیط پر سر و صدای تهران صحبت و گفت‌وگو می‌کنیم به‌طور ناخودآگاه مرتب صدای خود را برای بهتر شنیده شدن بلندتر می‌کنیم و کم‌کم هم به این صدای بلند عادت می‌کنیم.
در خیابان‌ها بر اثر عبور و مرور زیاد خودروها سر و صداهایی ایجاد می‌شوند که بخشی از آنها محسوس و قابل توجه هستند.
سر و صدا هم می‌تواند در ارتباطات کلامی ‌افراد اختلال ایجاد کند.
تحقیقات دانشمندان نشان داده که در محیط‌های اجتماعی عادی افراد از فاصله 2 تا 4 متری با یکدیگر صحبت می‌کنند. در این شرایط صدای زمینه نباید بیشتر از 55 تا 60 دسی بل باشد.در محیط‌های تفریحی و زمین بازی بچه‌ها فاصله افراد از یکدیگر غالباً بین 5 تا 10 متر است و در چنین شرایطی صدای زمینه نباید بیشتر از 45 تا دسی‌بل باشد.
با توجه به اینکه صدای گفت‌وگو در محاوره‌های رودررو و حتی تلفنی یا سخنرانی در یک جمع باید به منظور شنیده شدن بالاتر از صدای زمینه باشد، افراد در محیط‌های شلوغ سعی می‌کنند بلندتر صحبت کنند و این صدا در خیابان‌های شلوغ شهری مانند تهران در حدود 78 دسی بل است. حالا خودتان تصور کنید که در این شرایط صدای افراد باید چقدر بلند باشد تا به خوبی شنیده شود.
از طرف دیگر این صدای بلند با اینکه به خوبی شنیده می‌شود پیامدهای روحی و روانی و جسمی‌ هم دارد که برخی از آنها عبارتند از:
- فشار بیشتر به ماهیچه‌ها برای بلند صحبت کردن.
- افزایش ضربان قلب در گفت‌وگوی بلندتر.
- کاهش ظرفیت روحی و تحمل افراد و عصبی شدن و بر افروخته شدن سریع‌تر.
- و در چنین شرایطی با کوچکترین مساله‌ای با یکدیگر درگیر شده و به روابط سالم اجتماعی نیز خدشه وارد می‌شود.
- صحبت کردن با صدای بلند تا حدی نیز بر لحن افراد تاثیر می‌گذارد و موجب تلقی متفاوت و سوء‌‌تفاهم در ارتباطات کلامی ‌می‌شود.
- از طرف دیگر از آن‌ جایی که سر و صدا به‌طور کلی برای هیچ کس خوشایند نیست افراد در چنین محیط‌هایی یا مایل هستند صدا را کم کنند و یا اگر نشد محل را ترک کنند.
- و اما نوجوانان در سن خاصی از صدای بلند چندان ناراضی نیستند و در صورت امکان کاهش آن صداها از قبیل موسیقی تمایلی به کاهش آن ندارند.
علاوه بر این صداهای بلند که با بوق و آلودگی هوای ناشی از حرکت اتومبیل‌ها نیز همراه شود فرمول کاملی برای ابتلای افراد به سردرد و سرگیجه و خستگی و مسائل دیگر می‌شود که به روابط سالم اجتماعی آسیب می‌زند.
حالا احتمالاً دریافتید که چرا افراد در شهرهای بزرگی مانند تهران از لحاظ روحی آسیب‌پذیرتر و عصبی‌ترند تا آنهایی که در دامن آرام و پر نشاط طبیعت هستند.

منبع: / روزنامه / تهران امروز ۱۳۸۵/۰۹/۰۱