روزنامه شرق، چهارشنبه 12 آذر 1382 


ترجمه فرشته ابراهیمى: تا هنگامی که معجزه ای ببینند می گویند: «یک معجزه ایمان مرا استوار خواهد کرد.» نگاه از دور،  به دلایلی، دید ما را محدود می کند، اما اگر بتوانیم قدری نزدیک تر شویم می توانیم آن سوی چیزها را نیز ببینیم. هیچ چیز نباید جریان ذهنی ما را محدود کند. باید دانست که هیچ قانونی نیست که استثنایی بر آن نباشد، و هیچ حقیقتی نیست که آنقدر فراگیر باشد که توسل به آن نگاه ما را تنگ نکند.

کافی است در اندیشیدن مطلق گرا نباشیم و راه را بر استثناهای قاعده ها باز بگذاریم و بتوانیم بگوییم که «... همیشه این طور نیست وضعیت هایی هم وجود دارد که به گونه ای دیگر است.» به این ترتیب تنها چیزی که می ماند این است که نشان دهیم «این» یکی از استثناهاست. در این صورت اگر راه گریزی نیابیم یا خیلی بی عرضه بوده ایم، یا خیلی بدشانس.

•••

تشخیص تناسب در چیزهایی که به اجمال آنها را از نظر می گذرانیم برپایه حقیقتی است که هرگونه امکان مخالف را رفع می کند.

•••

کنیسه چون نمادین بود از بین نرفت. اما چون فقط نمادین بود به اسارت افتاد و نمادین آمدن حقیقت همچنان ادامه داشت تا اینکه کلیسا ظاهر شد.

•••

در میان دو متضاد باید با یکی آغاز کنیم وگرنه نمی توانیم هیچ چیز بفهمیم و پریشان خواهیم شد. حتی هنگامی که در پایان به حقیقت  یکی از متضادها می رسیم باید اذعان کنیم که حقیقت مخالف را نیز در ذهن داریم. بلاغت تصویر، تفکر است. بنابراین کسانی که بارها بر روی تصویر یک چهره کار می کنند جای پرداختن آن یک منظره می سازند.