براساس مطالعات مرکز دانشگاهی کنت در ایالت اوهایوی آمریکا، سابقه تاریخی استفاده از حنا، به دوره دوم عصرحجر یا هزاره هفتم قبل از میلاد مسیح باز می گردد. به گفته بسیاری از محققین، حنا قدیمی ترین ماده ای است که در نقاشی بر روی دیواره غارها و نیز به عنوان ماده ای آرایشی در طول تاریخ بشر به کار رفته است. در دوره های بعدی آثار استفاده از حنا در پیکرهای مومیایی شده در اهرام مصر مشاهده شده و نیز شواهدی مبنی بر مرسوم بودن استفاده از حنا در میان بابلی ها، آشوری ها، سومری ها، سامی ها و کنعانی ها به ثبت رسیده است.بعد از اینکه خالکوبی (تاتو) بر روی بدن در میان جوانان غربی رواج گسترده ای یافت، رنگ حنا بر روی بدن با طرح هایی متنوع و گاهی جدید نیز در خاورمیانه و حتی در برخی از کشورهای عربی مورد استقبال واقع شد.در مقالات متعددی که درباره شناخت آداب و رسوم ملل باستانی نوشته شده آمده که از هزاران سال پیش تاکنون «شب حنا» به عنوان یکی از مهمترین مقدمات برگزاری جشن عروسی در تمام خاورمیانه خصوصاً ایران و کرانه شرقی دریای مدیترانه مانند سوریه، فلسطین، اسرائیل و لبنان مرسوم بوده است. بعد از ظهور اسلام پیشوایان این دین استفاده از حنا را یکی از سنت های پسندیده دانستند و با گسترش اسلام در شرق و غرب عالم، حنا نیز در میان طیف وسیع تری از ملت های جهان مرسوم شد.در حقیقت استفاده از حنا در هند، آسیای جنوب شرقی و بخش هایی از چین بعد از گسترش اسلام رواج بیشتری یافته است. سابقه استفاده از حنا در اروپای شرقی خصوصاً یونان و نیز بخش هایی از روم باستان به ۱۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می رسد. حنا البته در نقاط غربی اروپا تا هزاره اول میلاد مسیح مرسوم بوده ولی بعد از آن کمتر استفاده شده است. بعد از حمله مسلمانان به اروپا استفاده از حنا برای زیبایی در میان زنان دوباره مرسوم شد و البته به گفته محققان در بخش هایی از اروپا یک فرهنگ اسلامی تلقی شد. بر این اساس در سال ۱۵۶۷ دادگاه تفتیش عقاید در اسپانیا که تحت نظر کلیسا بود، استفاده از حنا را در سراسر این کشور ممنوع اعلام کرد.ولی آنچنان که مجله اکونومیست در یکی از گزارش هایش نوشته است، مراکز زیبایی در اروپا و آمریکا نیز در حال استفاده هرچه بیشتر از حنا به عنوان یکی از مواد آرایشی مدرن هستند.

منبع: روزنامه شرق سال ۱۳۸۵ به نقل از بی بی سی