سندرم استکهلم یک پدیده روانی است که در آن قربانی یک جنایت خشونت آمیز، به ویژه گروگان گیری، نسبت به متجاوز خود احساس همدردی، همدلی و حتی وفاداری پیدا می کند. این سندرم برای اولین بار در سال 1973 پس از یک گروگان گیری در بانک در استکهلم، سوئد، توصیف شد. در آن رویداد، چهار کارمند بانک به مدت شش روز توسط دو مهاجم مسلح گروگان گرفته شدند. در طول این مدت، کارمندان با مهاجمان خود ارتباط برقرار کردند و حتی به آنها کمک کردند تا از پلیس فرار کنند.
سندرم استکهلم اغلب در موقعیت های گروگان گیری مشاهده می شود، اما می تواند در سایر موقعیت های خشونت آمیز نیز رخ دهد، مانند آزار و اذیت خانگی، تجاوز جنسی یا اسارت. این سندرم می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله:

احساس ترس و آسیب پذیری: قربانی ممکن است احساس کند که تنها امید او برای بقا، همدلی با متجاوز خود است.
تغییر در ادراک واقعیت: قربانی ممکن است به دلیل قرار گرفتن در معرض مداوم تهدید، واقعیت را به گونه ای تحریف کند که متجاوز را به عنوان یک فرد خوب یا مفید ببیند.
وابستگی: قربانی ممکن است به متجاوز خود وابسته شود، زیرا متجاوز منبع اصلی غذا، آب، پناهگاه و سایر نیازهای اولیه او است.

سندرم استکهلم می تواند برای قربانیان بسیار آسیب زا باشد، زیرا می تواند آنها را از کمک گرفتن از دیگران باز دارد. اگر احساس می کنید که ممکن است به سندرم استکهلم مبتلا باشید، مهم است که با یک متخصص بهداشت روان مشورت کنید.
افراد زیر بیشتر در معرض ابتلا به سندرم استکهلم هستند:

افراد جوان: جوانان بیشتر از افراد مسن در معرض ابتلا به سندرم استکهلم هستند.
زنان: زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به سندرم استکهلم هستند.
افراد مبتلا به اختلالات روانی: افراد مبتلا به اختلالات روانی، مانند افسردگی یا اضطراب، بیشتر در معرض ابتلا به سندرم استکهلم هستند.

سندرم استکهلم معمولاً در عرض چند هفته یا چند ماه پس از پایان موقعیت خشونت آمیز از بین می رود. با این حال، در برخی موارد، ممکن است سال ها طول بکشد تا قربانی از این سندرم بهبود یابد.