جان استوارت میل، فیلسوف و اقتصاددان بریتانیایی، در سال ۱۸۵۹ کتابی با عنوان "در باب آزادی" منتشر کرد که در آن اصل محدودکننده‌ی آزادی را مطرح کرد. این اصل بر اساس این ایده استوار است که دولت تنها در صورتی می‌تواند آزادی افراد را محدود کند که آن محدودیت برای جلوگیری از آسیب رساندن به دیگران باشد.

میل در این کتاب استدلال می‌کند که آزادی اساسی‌ترین ارزش اخلاقی است و دولت باید به حداکثر رساندن آزادی افراد بپردازد. او معتقد است که آزادی افراد به آنها اجازه می‌دهد تا به طور کامل رشد کنند و به بهترین شکل ممکن به جامعه خدمت کنند.

میل اصل محدودکننده‌ی آزادی را به این صورت بیان می‌کند:

"هیچ‌کس نباید در انجام کارهایی که به دیگران آسیب نمی‌رساند، از سوی جامعه یا دولت منع شود."

این اصل به معنای این است که افراد آزادند که هر کاری را که دوست دارند انجام دهند، به شرط آنکه این کار به دیگران آسیب نرساند.

میل استدلال می‌کند که این اصل برای حمایت از آزادی افراد ضروری است. او معتقد است که اگر دولت بتواند آزادی افراد را به هر دلیلی محدود کند، این امر می‌تواند به تدریج منجر به کاهش آزادی افراد شود.

اصل محدودکننده‌ی آزادی تأثیر زیادی بر اندیشه‌ی سیاسی داشته است. این اصل یکی از اصول پایه‌ای لیبرالیسم است و در بسیاری از کشورهای دموکراتیک به عنوان مبنای قانون اساسی پذیرفته شده است.

در ادامه به بررسی برخی از جنبه‌های این اصل می‌پردازیم:

مفهوم ضرر: مفهوم "ضرر" در این اصل، مفهومی پیچیده و مبهم است. میل به طور دقیق تعریفی از این مفهوم ارائه نمی‌دهد و این امر منجر به اختلاف نظرهای زیادی در تفسیر این اصل شده است. برخی از مفسران معتقدند که ضرر تنها شامل آسیب‌های جسمی می‌شود، در حالی که برخی دیگر معتقدند که ضرر می‌تواند شامل آسیب‌های معنوی و اخلاقی نیز شود.
محدودیت‌های عملی: اصل محدودکننده‌ی آزادی نیز محدودیت‌های عملی خود را دارد. به عنوان مثال، دولت‌ها ممکن است برای جلوگیری از آسیب‌های جدی به جامعه، مجبور شوند آزادی برخی از افراد را محدود کنند. به عنوان مثال، دولت ممکن است برای جلوگیری از شیوع بیماری، آزادی تردد افراد را محدود کند.

با وجود این محدودیت‌ها، اصل محدودکننده‌ی آزادی همچنان یکی از اصول مهم در حمایت از آزادی افراد است. این اصل به افراد اجازه می‌دهد تا در حد امکان آزادانه زندگی کنند و به رشد و شکوفایی خود بپردازند.