چگونه می توان پاپی برای همه کاتولیک های این جهان متفاوت با همه گوناگونی هایش یافت؟ این پرسشی است که اکونومیست در مقاله اخیر خود همزمان با خاکسپاری پاپ به ان پرداخته است. مراسم خاکسپاری پاپ ژان پل دوم رهبرکاتولیک های جهان بدون شک از وقایعی است که در تاریخ به ثبت می رسد. دهها تن از رهبران جهان در ان شرکت کردند و 2 میلیارد تن از مردم کره زمین از تلویزیون های خود شاهد ان بودند.

پاپ به دلیل شخصیت کاریزماتیکش توانست بر کارگران لهستانی ، پرستاران فیلیپینی ، اتش نشانان دیترویتی و هزاران نفر از مردم 129 کشوری که در طول دوران مسوولیتش به ان ها سفر کرده بود ،تاثیر بگذارد .
هیچ شخصیتی در دنیا وجود ندارد که در مراسم خاکسپاریش هم جورج بوش شرکت کند و هم محمد خاتمی و کشورهای مختلف دنیا از ایتالیا وا سپانیا و مصر تا کوبا در سوگش عزای عمومی اعلام کنند. همچنین در تاریخ مسیحیت کسی نبوده که با اعتراف به خطاهای گذشته و پوزش خواهی از مسلمانان و یهودیان و مسیحیان غیر کاتولیک در صدد ترمیم روابط با انها بر اید.
او زمانی به این سمت رسید که اهمیت عنوانش در دنیا رو به افول گذاشته ونقش مذهب در حال کمرنگ شدن بود. اکنون هم زمانی این سمت را ترک می کند که چالش های متعددی جایگاه کلیسا را تهدید می کند. در نیم کره ثروتمند شمالی به دلیل گزارش ها و اتهامات درباره سواستفاده از کودکان توسط کشیش ها اعتبار اسقف های کاتولیک به مخاطره افتاده است.
در جوامع غیر کاتولیک هم وفاداری به رم به پایین ترین حد رسیده است. در هیچ یک از کشورهای اروپایی حتی در لهستان ، اسپانیا یا ایرلند هم کلیسا به شیوه قدیم فرمانروایی نمی کند. اثرات رسوایی اخلاقی کشیش ها هنوز دربسیاری از نقاط جهان همچون ایرلند و امریکا از بین نرفته است و تا سالهای اینده هم از بین نخواهد رفت. حتی در کشورهای در حال توسعه که مذهب کاتولیک همچنان نفوذ بسیاری دارد و رسوایی مانند رسوایی کشیش ها هم به بار نیامده است ، در مقابل بعضی قوانین انعطاف ناپذیر کلیسا مقاومت هایی ایجاد شده است. دیگر نمی توان به یک مادر برزیلی که 6 فرزند دارد گفت که به خاطر دستورات کلیسا نباید جلوی بچه دار شدنش را بگیرد.
فضای سرد و بدبینانه کاتولیسم در کشورهای ثروتمند یک دنیا با شهرهای مکزیک که که در ان هنوز مردم معتقد در خیابان ها به تصاویر مریم مقدس خیره می شوند تفاوت دارد. از سوی دیگر برخی سیاست های واتیکان مورد انتقاد بسیاری از کاتولیک ها قرار گرفته است. از جمله این سیاست ها دیپلماسی واتیکان در اعمال نظرات خود از طریق فشارو اعمال نفوذ بر دولتها به جای موعظه مردم و پیروان کلیساست. همه این موضوعات در انتخاب پاپ جدید تاثیرگذار خواهد بود.
به چالش های پاپ جدید باید موضوع تعامل با اسلام را هم اضافه کرد. پاپ فقید به ویژه در سال های اخیر این موضوع را مورد توجه قرار می داد. در سال های اخیر سیاست واتیکان از امریکا فاصله گرفته بود تا این تعامل حفظ شود. با توجه به همه این ملاحظات کاردینال فرانسیس ارینزه از نیجریه یکی از نامزدهای مطرح برای جانشینی پاپ ، می تواند گزینه مطلوبی باشد . او در زمینه گفتگوی ادیان هم فعالیت داشته است. ایوان دیاس سراسقف بمبئی از دیگر گزینه های مناسب است. او به عنوان دیپلمات واتیکان در اندونزی و ماداگاسکار فعالیت کرده است.
گروهی دیگر می گویند باید پاپی لیبرال انتخاب شود که غرب را دریابد. در شرایط کنونی انتخاب پاپ از امریکا امری محال و منتفیست چون کلیسا را به نماد ابرقدرت تبدیل می کند.
اما یک پاپ کانادایی گزینه ای محتمل است. به جاماندن خاطرات دوران استعمار انتخاب پاپ از فرانسه ، اسپانیا و انگلیس را غیر ممکن می کند. اختلافات میان کیساهای المان و هلند هم انقدر عمیق است که انتخاب پاپ از هر یک از این کشورها حرف و حدیث های بسیاری به همراه می اورد. می ماند کشورهای کوچکتر اروپایی به ویژه بلژیک که کاردینال گادفرید دانیلز از ان ، که سابقه بیماری هم دارد یکی از نامزدهای مطرح است . البته بعید نیست که کاردینال ها به دنبال یک ایتالیایی باشند. گذشته از سوابق فاشیستی ، ایتالیا سابقه
ناخوشایندی در چشم کاتولیک های دنیا ندارد.
ایتالیایی ها غربی هستند اما نزدیکی چندانی با امریکا ندارند و از ان مهمتر اینکه کلیسای ایتالیا در مقابل جنجال ها و مشکلات موجود موفق عمل کرده است. از ایتالیا سر اسقف های میلان وفلورانس و همچنین رییس دپارتمان واتیکان برای برگزیده شدن به عنوان پاپ مطرح هستند .
اما انها که می گویند پاپ بعدی باید فردی مترقی و حداقل میانه باشد ، نمی توانند چندان امیدوار باشند. حقیقت ان است که در کلیسای کاتولیک رم امروز افراد مترقی چندانی در رده های بالا باقی نمانده است. بازماندگان این افراد در خارج از کلیسا و در چارچوب گروههای فشار دیده می شوند. در کالج کاردینال ها ،همان گروهی که پاپ جدید را انتخاب می کنند و 95 درصد انها توسط پاپ انتخاب شده اند، از این افراد مترقی خبری نیست. در دمکراسی داخلی واتیکان پاپ کنترل شدیدی بر همه امور داشت.
پاپ اینده به ارای دو سوم از 116 کاردینال گزینش کننده نیاز دارد. بنابراین یک گروه 39 نفره از کاردینال ها می توانند مانع از تایید یک کاندیدا شوند. کاردینال های امریکای لاتین که اکنون بیشترین ادعا را برای بدست اوردن این عنوان دارند ، در شورای کاردینال ها 21 نفر هستند و می توانند روی حمایت تعداد زیادی از کاردینال های کشورهای در حال توسعه حساب کنند. بر اساس دستور پاپ در سال 1996 اگر انتخاب پاپ جدید از طریق دوسوم ارا به بن بست برسد این انتخاب از طریق اکثریت ارا صورت می گیرد.
منبع: / سایت / آفتاب
نویسنده : نیلوفر قدیری