آشپزی تلفیقی: چگونه چیکن تیکا ماسالا در گلاسگو اختراع شد و پیتزا آمریکایی شد.

تاکوی کره‌ای
تاکوی گوشت گاو کره‌ای نه از کره است و نه از مکزیک، بلکه از لس آنجلس در ایالات متحده منشأ می‌گیرد.

شاید شنیده باشید که پاستا از چین منشأ گرفته است، به دلیل روایت‌های مارکوپولو درباره خوردن نودل چینی در یکی از نسخه‌های کتاب «عجایب جهان» که تجربیات سفرش از سال ۱۲۷۱ تا ۱۲۹۵ را مستند می‌کند.

این افسانه توسط مورخان غذایی رد شده است که مانند آنا ماریا پلگرینو، سرآشپز تلویزیون ایتالیایی و مورخ غذا، به این نکته اشاره کرده‌اند که «هیچ پیوند مستقیمی» بین پاستا و نودل وجود ندارد.

«روش پخت‌وپز، ظروف، نوع غلات استفاده‌شده، تهیه، مواد اولیه و تزیینات کاملاً متفاوت و خاص هر تمدن است»، پلگرینو در یک روزنامه سنگاپوری در سال ۲۰۲۰ توضیح داد.

علاوه بر این، مورخان غذایی گفتند که گندم دوروم، یک ماده کلیدی در پاستا، در زمان مارکوپولو نمی‌توانسته در چین کشت شود.

با این حال، بسیاری از غذاهایی که دارای منشأ شگفت‌آور یا غیرمنتظره هستند وجود دارند.

بسیاری از این غذاها چیزی هستند که اکنون آن‌ها را آشپزی تلفیقی می‌نامیم، یعنی ترکیبی از مواد اولیه و تکنیک‌های آشپزی از مناطق مختلف که گاهی به‌دلیل نیاز و گاهی به‌دلیل خلاقیت ساده به وجود آمده‌اند.

اگرچه دشوار است به‌طور دقیق مشخص کنیم که چه زمانی آشپزی از کشورهای مختلف شروع به تطبیق یافتن کرد، احتمالاً این امر با تجارت ادویه آغاز شد که از حدود قرن اول میلادی شروع شد.

با عنوان جاده ابریشم دریایی، این مسیر تجاری اجازه می‌داد که کالاها تا ۱۵,۰۰۰ کیلومتر از خاورمیانه به مدیترانه و فراتر از آن مبادله شوند. جاده ابریشم که به سال ۱۳۰ قبل از میلاد برمی‌گردد، قبلاً تبادل ادویه‌ها، غلات و روش‌های آشپزی بین آسیا، خاورمیانه و اروپا را تسهیل می‌کرد.

چگونه غذاهای تلفیقی به وجود آمدند؟
با جابجایی مردم، آن‌ها میراث فرهنگی خود از جمله تکنیک‌ها و دستورهای آشپزی را با خود می‌بردند و با طعم‌ها و مواد جدید تلفیق می‌کردند. در نتیجه تجارت برده‌های بین قاره‌ای، دیاسپورای آفریقایی مواد اولیه و سبک‌های آشپزی آفریقایی را به آمریکا معرفی کرد و به توسعه آشپزی کرئول و کجون کمک کرد.

در قرن‌های نوزدهم و بیستم، موج‌های مهاجرت از ایتالیا، چین و مکزیک به ایالات متحده باعث ایجاد یک دیگ جوشان از سنت‌های آشپزی شد که منجر به تبدیل غذاهایی مانند پیتزا، چاو ماین و تاکو به غذاهای اصلی فرهنگ غذایی غربی شد.

اگرچه منشأ غذاهای بازسازی‌شده غالباً از طریق مواد اولیه مشاهده می‌شود، دستورها می‌توانند شکل جدیدی به خود بگیرند زمانی که مردم به کشورهای جدیدی نقل‌مکان می‌کنند که مواد اولیه محلی متفاوت است.

غذاهای تلفیقی آشکاری مانند تاکوی کره‌ای (منشأ: لس‌آنجلس، نه کره یا مکزیک) یا پیتزای مرغ کره‌ای (به‌طور قطع از هند نیست، بلکه به‌احتمال زیاد از کانادا است) وجود دارند که در آن دو نوع غذا که از مکان‌های مختلف منشأ می‌گیرند، با هم ترکیب شده‌اند.

سپس مثال‌های کمتر آشکار مانند چیکن تیکا ماسالا وجود دارد که احتمالاً در دهه ۱۹۵۰ در گلاسگو، اسکاتلند متولد شد. این غذا – با سس غلیظ گوجه‌فرنگی که به طرز چشمگیری شبیه به سس‌هایی است که در غذاهای محبوب بریتانیایی استفاده می‌شود – نمونه‌ای از نوعی تلفیق است که در آن نوعی غذا از یک مکان با ذائقه، مواد اولیه موجود و حتی سبک‌ها و روش‌های آشپزی مکان دیگر تطبیق یافته است.
 

پیتزای سبک نیویورک
در سال ۱۹۰۵، جنارو لومباردی، یک مهاجر ایتالیایی از ناپل، اولین پیتزافروشی در ایالات متحده را در محله لیتل ایتالی منهتن افتتاح کرد.

در ایتالیا، پیتزای سنتی در تنورهای چوب‌سوز پخته می‌شد، اما لومباردی مجبور شد به دلیل هزینه و محدودیت‌ها از زغال‌سنگ استفاده کند که طعم و بافت پیتزا را به‌طور اساسی تغییر داد.
 

مرغ ژنرال تسو
برخلاف باور عمومی، مرغ ژنرال تسو از چین نیست. این غذا در تایوان در دهه ۱۹۵۰ اختراع شد و بعدها در آمریکا محبوب شد.
 

سالاد سزار
سالاد سزار نه از رم، بلکه از مکزیک آمده است. این سالاد توسط دو برادر ایتالیایی که به مکزیک مهاجرت کرده بودند، اختراع شد.
 

باربیکیو
اگرچه باربیکیو – پخت گوشت روی آتش باز – سنتی است که به آغاز تمدن بازمی‌گردد، اما باربیکیوی مدرن ریشه در چندین نقطه مختلف جهان در زمان‌ها و سبک‌های مختلف دارد.
 

چیکن تیکا ماسالا
چیکن تیکا ماسالا، یک غذای محبوب در بریتانیا، احتمالاً از هند نیست. این غذا در گلاسگو، اسکاتلند، توسط یک مهاجر بنگالی به نام علی احمد اسلام در دهه ۱۹۵۰ اختراع شد.
 

کیک شکلاتی آلمانی
این کیک لایه‌ای شکلاتی که با رویه نارگیل و گردو تزیین می‌شود، از آلمان نیست بلکه از تگزاس، آمریکا منشأ گرفته است. این کیک به نام سام ژرمن از دالاس، تگزاس نامگذاری شده است.
 

مافین انگلیسی
یک نسخه نازک‌تر از کرامپت سنتی انگلیسی که به نام «توستر کرامپت» نیز شناخته می‌شود، در سال ۱۸۷۴ توسط یک بریتانیایی به نام ساموئل بث توماس اختراع شد که از پلیموث، انگلستان به نیویورک سیتی مهاجرت کرده بود.