دیروز خبر تاسف‌بار رفتن استاد عبدالله شکری را شنیدم. غم وجودم را گرفت. هر زمان به جلسات بنیاد قم پژوهی قدم می‌گذاشت، احساس می‌کردم، جلسه روحی جدید و قوی به خود می‌گیرد. هر زمان لب به سخن می‌گشود کوتاه و گزیده می‌گفت.‌ سخنش همیشه همراه با چاشنی طنز بود. طنزش به‌جا و مناسب مقام بود و به دل می‌نشست.
آخرین بار که صدایش را از پشت تلفن شنیدم، خطایی از بنده را بسیار با مهربانی و نرمی گوشزد کرد. طوری که هیچ احساس تکدری نکردم اما بر خطای خود واقف شدم.

استاد عبدالله شکری اهل بیدهند روستایی در کوهستان جنوب شرقی قم بود. از جوانی سری پرشور داشت. آن ایام مصادف با تحولات سیاسی ناشی از ملی شدن صنعت نفت بود. از همین رو او که آرمان‌های آزادیخواهی در وجودش جوانه زده بود، به حزب زحمت کشان پیوست و در این حزب مقام بلندی پیدا کرد و از شاخصان گردید.
شگفت آن که تا آخر عمر هم به موسس این حزب دکتر مظفر بقایی وفادار ماند. حتی پس از مرگ او. این طور یادم هست که از او به نیکی یاد می‌کرد. هیچ‌گاه حب جاه و مقام باعث نشد که از اخلاق و درستی روی برگرداند. تفصیل فعالیت‌های سیاسی او را باید در کتاب خاطراتش خواند که حقا هم خواندنی است.

شادروان استاد عبدالله شکری به همراه فرزندانشان آقای پدرام شکری (سمت راست) و آقای بهرام
 

استاد شکری هر سال در محل اقامتش در روستای بیدهند، ضیافتی داشت که از صبح شروع می‌شد و تا شامگاه ادامه می‌یافت. جمیع دوستانش که اهل ادب و فضل و علم و فرهنگ بودند در آنجا گرد هم می‌آمدند. این افتخار را به من هم داده بود که در چند دوره آخر میهمان سفره او باشم. شگفت این که سال پیش این اقامتگاه روستایی و بزرگ را فروخت. گویی به او الهام شده بود که سال دیگر نیست تا از دوستانش پذیرایی کند.
میهمانان بیدهند باید خاطرات خود را بازگو کنند. اگر صاحب قلمی همت کند، رساله یا حداقل مقاله مفصلی از آن در می‌آید. به هرحال قسمتی از تاریخ اجتماعی معاصر قم به شمار می‌آید.
شغل اصلی استاد شکری دبیری بود. مدتی هم‌ مدیریت مدارس را به عهده داشت. او صاحب قلم هم بود. گفتم یکی از آثارش کتاب خاطراتش بود که پیش از چاپ نیز توفیق خواندنش را داشتم و چند نکته‌ای هم که به نظرم رسید، خدمتشان گفتم و تمام آنها را اعمال کردند.
یکی دیگر از آثارش تحقیق در باره روستای زادگاهش بیدهند بود. آن را برای اخذ درجه فوق لیسانس، موضوع پژوهش خود قرار داد. وی این رساله را بعد از تکمیل به صورت کتاب منتشر کرد.
چند کتاب دیگر از وی در باره “نهضت ملی شدن نفت”، “بازنویسی کتاب کلیله و دمنه” و “دعاهای قرانی” منتشر شده است.
مرحوم استاد شکری انسانی آزادی‌خواه و اخلاقی و با فضیلت و خوش سخن و مهربان و صریح‌گو و سَخی و اهل کرم بود. هر کس محضرش را درک می‌کرد دل از او نمی‌کَند.
خداوند روح بلندش را غریق رحمت گسترده خود سازد.
یادش همیشه در دل ما خواهد ماند. ای مرد بزرگ جای خالی‌ات همیشه پرگل باد. روحت شاد.

سیدمحسن محسنی
۹۹/۱۱/۱۲