سیدمحسن محسنی

یادداشت مربوط به کارخانه ریسباف موجب شد که نوه مرحوم عظماییان این پیام را ارسال کند:
پدر بزرگ من در کارخانه ریسباف بین سال‌های ۱۳۲۲ تا ۱۳۲۶ ریخته‌گر بوده و همان جا فوت کرده و در قبرستان نو مدفون است. آیا پدر آقای محسنی خاطره‌ای از ایشان دارند؟
سپس تصاویر آن مرحوم و گواهی فوت و سنگ قبرشان را فرستاده‌اند. نام پدر بزرگشان مرحوم عبدالحسین عظماییان است.
از پدرم پرسیدم با وجود کهولت آن مرحوم را به نام “حسین آقا تهرانی” بیاد آوردند. در تصویر سنگ قبر، نام پدرش محمدمهدی ساعت‌ساز تهرانی ذکر شده است. لقب ساعت‌ساز نشان می‌دهد که خانواده‌ای اهل فن و صنعتگر بوده‌اند. نقش دو میل ورزشی زیر سنگ هم‌چنین نشان می‌دهد که مرحوم عظماییان ورزشکار نیز بوده است.
پدرم کوتاه کوتاه در خصوص ایشان چنین گفت. عین جملات را نقل می‌کنم:

“با هم رفیق شش دُنگ بودیم. خیلی گرم بود شیرین بود. خوش لباس بود. خوش هیکل و با وقار بود. مرد منظمی بود.
تمام کارگرها و کارمندان به حسین آقا علاقه‌مند بودند. بی‌نظیر بود. خیلی شیک بود از کفشش بگیر تا پیراهنش. همتا نداشت. همه چیزش منظم بود. از مقررات تا معاشرت با مردم.
روزها می‌رفتیم پیشش با هم صحبت می‌کردیم. خیلی به ما لطف داشت. یک غیبت نکرد. یک دروغ نگفت. معاذالله معاذالله. یک حرف بد به کسی نزد.
خوش اخلاق بود. خوش طینت بود. این افراد کم پیدا می‌شه. به نوه‌اش بگو به خودت افتخار کن که چنین پدر بزرگی داشتی. کم پیدا می‌شه. کم‌نظیره. شاگردش هم آقای ِ آدابی، آدم خیلی فهمیده‌ای بود.”

تاریخ شفاهی کارخانه ریسباف از همین پراکنده‌ها گردآوری می‌شود.
در زیر تصاویر ارسالی آقای محمدعلی عظماییان را ببینید.