به نقل از استادان قدیمی و پدرم، که از فعالان این رشته هنری است، در دهه‌های اخیر هنر سفالگری یکی از پر رونق‌ترین و اصلی‌ترین مشاغل قم محسوب می‌شد که حتی شهرت جهانی نیز داشت و در کتب تاریخی و مرجع به این موضوع اشاره شده است.
البته در چند صده اخیر هم‌زمان با دیگر مناطق کشور سفالگری نه فقط در محصولات مصرفی، گرایش‌های شگرفی هم در عرصه‌های هنری و مفهومی داشته که این هنر را ماندگارتر کرده است.
از مناطقی که هنر سفالگری در قم رایج بوده است، می‌توان به اطراف شاه احمدقاسم، گذر سفیدآب، بازار کهنه و تعدادی گارگاه‌های پراکنده در شهر و در چهار پنج دهه اخیر بلوار امین و منطقه شهرقائم (کاسه‌گری) اشاره کرد.
از استادان به‌نام و معروف قدیمی قم می‌توان از این اسامی نام برد. البته برخی اسامی را به صورت عامیانه نقل می‌کنم:
– مرحوم اوس حسین رمضون از بهترین‌های هنر سفالگری.
– مرحوم اوس حسین نیکوصحبت (اوس حسین سیمرغ)
– مرحوم اوس عباس عم صفر
– مرحوم حاج حبیب نامدار (حاج حبیب چوپون)
– مرحوم حاج حبیب حاجی‌پور قمی
– مرحوم حاج امیر رجایی
– مرحوم حاج عباس سرکارپور که فرزندشان هنوز فعالیت دارند.
– مرحوم حاج عباس شفیعی، استاد کبیری، شریف‌زاده، افضلی، برادران ضیایی‌پور و بسیاری دیگر از استادان قمی که در هفت هشت دهه اخیر فعالیت داشتند که از اسامی برخی از آنها بی‌اطلاع‌ام، اشاره کرد.
دوستانی که اطلاعاتی از هنرمندان قدیمی دارند بر این فهرست بیفزایند.
از استادان قدیمی و در قید حیات می‌توان به استاد بی‌بدیل حسین سعادتمتد، استاد مصطفی بابایی، استاد سیدمحمد میرقیصری اشاره نمود.
امیرحسین میرقیصری
برگرفته از کانال تلگرامی قم پژوهی