منبع:روزنامه کیهان
وقتی از یکی از همکارانم پرسیدم که برای منزل جدیدش چه هدیه ای می خواهد ،گفت: «جعبه ابزار».
مسئله این بود که او و شوهرش تازه اسباب کشی کرده بودند و منزل جدید مدتی خالی و بدون رسیدگی مانده بود. حالا هم برای جاهای بلند و سقف ابزاری برای رسیدگی و تعمیرات جزیی می خواست.
من گفتم با این هدیه همسرت خیلی خوشحال می شود که همه چیز درست شود.
همکارم گفت که همسرش دقت زیادی به این نوع کارها نمی کند. آنچه برایش بیشتر مهم است آشپزی و پختن غذاست و حاضر است در این نوع کارها کمک هم بکند.
سپس همکارم برایم توضیح داد که از دوران کودکی و از وقتی یادش می آید به ساخت و ساز و تعمیرات علاقه مند بوده است.
اما شوهرش بر عکس او علاقه مند به کمک کردن در امر پختن غذا بوده و به ابداعات خوبی در آشپزی می پرداخته. این دو توانسته بودند زندگی خوبی را با همکاری یکدیگر ایجاد کنند.
این مسایل برای من جالب بود، زیرا از 4 ماه گذشته تاکنون قاب پنجره ما خراب شده بود و من همچنان در انتظار بودم تا شوهرم آن را تعمیر کند. شاید هم لازم بود من هم یک جعبه ابزار برای خودم تهیه کنم.
آن روز به این فکر افتادم که چه ایرادی دارد که خانم ها به تعمیر لوازم خانه یا هر جایی که لازم دارند بپردازند و آقایان هم در مورد طعم و چاشنی ها و تغییراتی که می توان در غذاها داد مهارت داشته باشند.
بسیاری از خانم ها هستند که خط قرمزی بین کارهای منزل و بیرون از منزل می کشند و نه خود در بیرون از منزل یا برخی از کارهای فنی داخل به شوهرشان کمک می کنند و نه اجازه دخالت در امور داخلی از جمله طعم و تنوع در غذاها را به همسرشان می دهند.
ما عادت کرده ایم بگوییم برخی کارها مردانه است و برخی دیگر زنانه. و اگر کسی غیر از این عمل کرد برایمان عجیب و نامتعارف خواهد بود.
حتی گاهی اوقات والدین در تقسیم مسئولیت های منزل صرفا خرید و کارهای فنی را از پسرانشان می خواهند و آنها را طوری عادت می دهند که حتی پس از غذا خوردن و بردن بشقاب به اتاقشان آن را به آشپزخانه برنمی گردانند و در عوض دختران فقط به مادر کمک می کنند و در برنامه ریزی هزینه های منزل یا حتی مخارج شخصی هیچ تجربه ای ندارند.
در صورتی که من فکر می کنم آموختن و یاد گرفتن هر کاری تا حدی که به علاقه و توان ما ربط داشته باشد مفید است و موجب می شود که در زندگی مشترک خود نیز باری را از روی دوش همسرمان برداریم. و از طرف دیگر برای انجام برخی کارهای به ظاهر مردانه یا زنانه به شخص خاصی وابسته نباشیم.
در مواردی نیز این طرز تفکر غیرمستقیم القا می شود. یعنی خانم تمام مسئولیت های داخلی را به عهده می گیرد و آقا هم وظیفه تامین معاش را. به این ترتیب فرزندان هم همین طور بار می آیند. در برخی از خانواده ها والدین به فرزندان می گویند شما فقط درس بخوانید و هیچ کار دیگری نکنید. ما همه کارها را انجام می دهیم. در این صورت چگونه می توان انتظار داشت فرزندان همکاری و قدردانی از زحمات را بیاموزند. از طرف دیگر در خانواده هایی که حد و مرز هر کاری مشخص است فرزندان نیز عموما افرادی زیاده خواه و وابسته بار می آیند.
بهترین کار تقسیم مسئولیت ها و کارها بین تمام اعضای خانواده با توجه به قابلیت ها و تواناییهایشان است.
وقتی اکثر کارها با همکاری تمام افراد خانواده انجام شود هم لذت بیشتری برده می شود- هم خستگی کار کمتر می شود و یک نفر قربانی هزینه ها یا آماده کردن غذا و شستن و تمیز کردن نمی شود و در عین حال نیز فرزندان از آنجایی که در دوران کودکی کارهایی را انجام داده اند هم در قبال زحمات والدین قدردان تر می شوند و هم این که در آینده و پس از استقلال خود فشار کمتری را متحمل می شوند. البته ما منکر این نیستیم که برخی از کارها و مشاغل از نظر قدرت بدنی یا شرایط خاص کار متناسب با مردان یا زنان است. اما منظور ما همکاری و تعامل در اعضای خانواده است که نه تنها تاثیر این همکاری در انجام شدن بهتر کارها دیده می شود بلکه از نظر روحی نیز اعضای خانواده را به یکدیگر نزدیک تر کرده و موجب می شود صمیمیت بیشتری میانشان برقرار شود.